Мен ұлылықтың ұйтқысы болып отырған мамандықтың иесімін. Бөтен адамдар: «Қай салада жұмыс істейсің?» - деген сауал қойған кезде, үлкен мәртебемен: «Еліміздің болашақ тіректерін қалап жатқан ұстазбын» - деп жауап беремін. Себебі, мектеп - менің екінші үйім, ал қызметімді өзімнің өмірімнің мәні деп есептеймін. Өйткені, мен: мұғалім болып - жұмыс істемеймін, мұғалім болып - өмір сүремін.
Балалық шағымның бір сәтін есіме түсірсем. Онда мектепте оқып жүрген кезім еді. 8 - сыныптан бастап, біздің сынып қазақ тілі мен қазақ әдебиеті пәндерін тереңдетіп оқи бастады. Үйде әкемнен басқасы орысша сөйлегендіктен, бұл пәндерді тереңдетіп меңгеру маған қиынға түсті. Әсіресе, ұстазым - Құдайбергенова Сәуле Ибрагимқызы үйге шығарма жазуға берген сайын көзіме жас алатынмын. Әкем марқұм ақын болғандықтан, оған сенім артатынмын. Бірақ ол бос үміт еді. Себебі мен шығармаммен жақындаған сайын, ол маған түрлі көркем әдебиеттерді, әсіресе, сол кезде жаңа шығып жатқан «Бабалар сөзі» кітабын ұсынып: «Қызым, біреуге жалынғанша, көркем әдебиеттерді оқымайсың ба? Көптеген көркем туындыларды оқығаннан кейін, өзің - ақ шығарма жазасың» - дейтін. Сол кезде: «Әкем де қызық, осы кітаптарды оқытпай - ақ, неге маған өзі шығарма жаза салмайды» - деп ойлайтынмын. Бірақ бұны кейін студент кезімде ұстазым Динара Кеңесқызы: «Ертең кітапханада «Бабалар сөзі» кітабының 16 - томының шығуына байланысты конференция болады. Сол кітаптағы ұнаған туынды бойынша сөз сөйлейсің!» - деп сол баяғы әкемнің оқы деп берген кітабын берді. Осыдан кейін көркем әдебиетке деген ықыласым туып, өмірдің кілті - кітапта екеніне көзім жетті.
